Een muzikale en natuurrijke week!

Good evening lovely's,

Waaaaaaah, mijn laatste week is aangebroken. Volgende week woensdag, 15.15 stap ik weer in het vliegtuig richting Hollanda. Ik word een tikkeltje verdrietig bij die gedachte. Volgensmij heb ik het ondertussen al zo'n 80 keer benoemd, maar de tijd vliegt echt met een rotvaart voorbij. Je doet, ziet en hoort zoveel op een dag, dat ik amper de tijd heb om het goed te laten bezinken allemaal. Dat gebeurt dan pas als ik in bed lig, waardoor ik fantastisch goed inslaap, not. Het zijn dan ook vermoeiende dagen, aangezien je veel onderweg bent (ik loop hier echt meer dan dat ik tot nu toe in mijn leven gedaan heb) en ik alles wil weten, horen, zien, meemaken, beleven, voelen, ervaren, en noem maar op. Niets wil ik missen, wat er enerzijds voor zorgt dat de dagen heel leuk zijn, maar anderzijds me redelijk uitput. Maar ach, yolo toch. Ook de laatste week staat praktisch weer helemaal volgepland, want er is nog genoeg te zien en het einde komt langzaam in zicht, meeeeeeh. Maar first things first: de afgelopen week.

Woensdag was zoals gewoonlijk een gaarkeuken dag. Naast het keukenwerk, gingen we iets doen wat mij beter ligt en wat ik véél leuker vind: karaoke. Er zijn een aantal kids die heel erg van zingen houden, mij dat ook geregeld laten horen, en nu hun 3 minutes of fame konden genieten. Een grote speaker en microfoon werden tevoorschijn getoverd, en het karaokekanaal op YouTube werd opgezocht. Bruno Mars, Rihanna, Jessie J, maar ook een blijkbaar erg bekende Albanese artiest, kwamen allemaal voorbij. Of deze grote namen blij geweest zouden zijn met de vertolking van hun liedjes is een ander verhaal, in ieder geval hadden de kinderen er onwijs veel plezier in! Heel leuk om te horen was, dat tussen het kneitervalse, doch zo enthousiaste gezang door er ook een aantal verrassend goed uit de hoek kwamen! Eentje met een heel mooi stemmetje, een ander die met haar hand op haar heup en al dansend haar liedje stond te vertolken: prachtig! De ambitie om iets met muziek te gaan doen is voor deze kinderen echter vrij zinloos. In Nederland is het al redelijk onmogelijk om door te breken in de muziek, maar heb je in ieder geval nog wel zoiets al een conservatorium waar je, mocht je genoeg talent hebben, naartoe kan. Hier in Albanië bestaat er wel zoiets als muziekscholen/muziekopleidingen maar dat is simpelweg never nooit te betalen voor hen. Een trieste en ook ontzettend oneerlijke constatering. Mede daarom was ik zo blij dat we dit konden doen, omdat je iedereen echt zag genieten. Aan het eind was het mijn beurt, en ik zal je vertellen: ik was super nerveus. Zó stom. Ik denk omdat ik het nog 3x zo graag goed wilde doen als normaal en omdat 100 kinderhoofdjes mij afwachtend aanstaarden (en waarschijnlijk omdat ik er niet op gekleed was, zoiets.) Anyway, ik begon te zingen en nog geen 10 seconden later barstte het gejoel los, haha, zo leuk! Ik hoorde mijzelf op een gegeven moment niet eens meer zingen, zo enthousiast reageerden ze. Het was werkelijk waar het hardste applaus dat ik ooit gekregen heb, en by far het meest enthousiaste publiek. En ikzelf heb het nog nooit zó graag goed willen doen als voor die lieverds! Het was een super middag!

Donderdagochtend ben ik met Koos en Dinie mee geweest naar Kavaje, een stadje op zo'n anderhalf uur rijden van Tirana vandaan, waar we een man gingen bezoeken die psychisch niet helemaal in orde is. Koos en Dinie ondersteunen deze man, Iliri, en zijn vader, Pjeri, financieel, en eens in de zoveel tijd rijden ze erheen, zodat de moeder ook mee kan. Iliri leeft alleen in een klein huisje, op een terrein waar verder alleen maar Roma's wonen. Bij binnenkomst wordt je begroet door een vrij heftige stank. Er is geen water en elektriciteit aanwezig, en zijn dagelijkse behoefte wordt in een emmertje gedaan die Pjeri dan leegt als hij langskomt, wat zo'n 3x per week is. Ik heb een vrij sterke maag, maar moest toch echt een paar keer goed slikken om kokhalsneigingen te onderdrukken. Vanaf het moment dat we uit de auto waren gestapt, heeft de moeder eigenlijk niets anders gedaan dan huilen. Deed ze dit niet, dan hield ze zich afzijdig en praatte verder ook niet met haar zoon. Hoe sneu de hele situatie ook is voor haar, vond ik het toch vrij apart. Als je je zoon zo weinig ziet, dan benut je de kans toch om met hem te praten en liefde en genegenheid te tonen, ongeacht wat er mis met hem is? Koos en Dinie vertelde dat dit elke keer opnieuw zo gaat, waar Iliri natuurlijk niets aan heeft, en niets mee kan. Hij voelt zich gelukkig daar, en ondanks de meerdere pogingen van zijn vader om hem mee terug te nemen naar Tirana, wil hij het dorp niet verlaten. Het voelde heel dubbel: Iliri was aan een stuk door aan het lachen en wauwelen en maakte een gelukkige indruk ondanks de slechte woonomstandigheden. Pjeri heeft ook moeite met de situatie, maar heeft het voor mijn gevoel meer geaccepteerd dan zijn vrouw. Hij ruimt wat op daar, geeft hem wat geld, terwijl zijn vrouw het niet kan verdragen dat haar zoon zo is, en zo woont. Als buitenstaander denk je dan: die man is volwassen, je kunt hem niet dwingen om te verhuizen en medicijnen te slikken als hij dat niet wilt, en hij geeft aan gelukkig te zijn hier.. probeer misschien de situatie te accepteren. Nu hebben wij natuurlijk makkelijk praten, want we maken dit niet mee, en ik weet verder ook niet wat zij allemaal meegemaakt hebben. Het vrouwtje was in ieder geval heel erg verbitterd. Het was best wel even een lastig moment, en ik wist niet zo goed wat ik er van moest denken. Wel geeft dit weer goed aan, hoe lastig dit soort dingen zijn in Albanië. De mensen weten niet goed wat ze er mee aan moeten, waardoor je ofwel platgespoten wordt, of wordt gelaten als psychiatrisch patiënt. Het was in ieder geval weer een heel ander stukje leven in Albanië, en ben toch blij ook dit gezien te hebben.

Teruggekomen, ging ik een paar uur langs bij de geboortekliniek. Vanuit de hal zag ik zijn wiegje al staan, en kon ik mijn hart ophalen: Alons leefde nog. Hij was zelfs heerlijk aan het slapen en zag er heel rustig uit. Nadat ik een tijdje met Kejsi gespeeld had, wat weer super leuk was, begon hij te huilen, en haalde de zuster hem uit zijn wieg om hem de fles te geven. Ik wilde hem heel graag vasthouden, en niet veel later ging die wens in vervulling: de zuster zakte, met Alons op haar arm, door de stoel heen, en belandde in een nogal onhandige, tevens ook grappige houding op de grond. Ik schrok in eerste instantie, maar merkte al vrij snel dat dat niet nodig was, want de overige zusters lagen gevouwen. Omdat ze niet overeind kon komen, mocht ik Alons overnemen, en ben ik gauw met hem op een stoel gaan zitten, waarna ik vervolgens de zusters maar niet meer aankeek, en zo kon doen alsof ik ze niet hoorde, mochten ze aangeven hem weer over te willen nemen. Dit gebeurde echter niet, en ik kreeg een paar tellen later een flesje in mijn handen gedrukt. Een geluk bij een ongeluk zullen we maar zeggen. Alons heeft gedurende de tijd dat ik hem vast had, geen één keer gehuild, en zelfs de hele fles opgedronken.. Het voelde zo goed! Dat het kereltje in ieder geval even een uurtje geen pijn heeft gehad, en zelfs in staat was om te drinken, wat hij normaal slecht doet. Ik vond het heel bijzonder om hem zo vast te houden, en had hem het liefst de hele tijd willen knuffelen. Met of zonder waterhoofdje: het is zo'n mooi kindje, en het is zo belangrijk dat er naar hem omgekeken wordt, ook al heeft hij misschien niet lang meer. Des te belangrijker juist. Dat ik hem nog een beetje van die aandacht mag en kan geven, ben ik alleen maar dankbaar voor.

De volgende dag in de gaarkeuken gingen we opnieuw karaoke doen, aangezien het goed in de smaak gevallen was de vorige keer. Het hoogtepunt was een jongetje van 9, Nadih, die een Albanees liedje ging zingen. Het is het druktemakertje van de groep, altijd gek aan het doen, en houdt ervan om de aandacht te krijgen. Hij deed het dan ook zo leuk, met gebaartjes en bewegingen, en zong ook nog eens best aardig! Ik heb heel erg moeten lachen, en het was heel gaaf om te zien hoe alle kinderen op een gegeven moment uit volle borst meezongen. Ik baaaaaal dat ik geen foto van hem erop mag zetten, want het was té schattig. 'S avonds zou ik "uitgaan" met Dennis en zijn vriendin, maar die haakte op het laatste moment toch af. Gelukkig waren daar nog mijn echte die hard partygangers, Koos en Dinie, die wél de stad in wilde, waarna er een kroegentochtje gepland werd. We begonnen in een club, Wilson Bar, met allemaal lounge banken, en wijnglazen zo groot dat je er een duik in kon nemen. We werden geholpen door een hele vriendelijke ober, die nog een woordje Engels sprak ook, en de beste man kon mij zelfs een tosti bezorgen. Ik was gelukkig. Wel minder is, dat in de meeste tenten hier gewoon gerookt mag worden, en je dus met z'n allen gezellig in de rookwalm van je buurman of -vrouw zit. Vervolgens gingen we naar een Frans koffietentje, waar we echte Franse wijn dronken (de ober liet als bewijs de fles zien) en ik een stuk cake/taart/pudding-achtig iets verorberde. We zaten nog niet zo heel lang, of we werden al flink weggekeken, want we waren ondertussen de laatste gasten. Heel rebels bleven we dus rustig zitten, en at ik heel relaxed, hapje voor hapje, mijn stukje pudding op, en nam ik ieniemienie slokjes van mijn wijn. Kinderachtig, maar zó leuk om te doen haha. Als laatste gingen we naar Kabala Noi, een tentje waar vrienden van Dennis zouden spelen. We kwamen binnen, en het oogde nogal als een besloten event, aangezien er misschien net 10 man zat. Na aan verschillende mensen uitgelegd te hebben, dat Dennis ons hierheen gestuurd had, maar er zelf inderdaad niet bij was (erg logisch was het ook niet) konden we gaan zitten en genieten van de muziek. Onze rust werd al vrij snel verstoord door een Albanese schilder. In eerste instantie kwam hij ons een boekje overhandigen, vol met foto's van zijn schilderijen en een essay over zijn kunst. Niet veel later voelde hij zich echter zo vrij om bij ons te komen zitten en niet meer weg te gaan. Don't get me wrong: het was heel attent dat hij kwam, want hij wilde ons waarschijnlijk thuis laten voelen, en het is altijd leuk als iemand even een praatje komt maken, maar de muziek was hard, hij praatte vrij zacht, in niet perfect Engels, en vooral over zichzelf. Koos zat aan het einde van de bank, dus die kon er al helemaal geen donder van verstaan, en Dinie en ik hebben ons er met een hoop geknik, glimlachen en hier en daar wat poh's en joh's vanaf gemaakt. Aan het eind zei hij nog "you have a beautiful portrait" waarop ik hem bedankte en wachtte op een uitnodiging om gratis geschilderd te worden, maar die kwam helaas niet. Achja, we hebben er in ieder geval een boekje aan overgehouden.

Vanaf zaterdag zijn er een paar dagen twee Nederlandse chauffeurs wezen slapen in het guesthouse. We zaten die ochtend, ondanks de heftige stapavond, daarom al weer vroeg aan het ontbijt. Vervolgens ben ik met Dinie naar een mini nagelstudiootje hier in de straat gelopen, waar Dinie af en toe haar nagels laat doen. Ik kon meteen aanschuiven, en mijn eerste nagelbeurt werd een feit. Ik was no fun voor die arme vrouw, aangezien ik absoluut geen gekke dingen zoals dieren, bloemen, foute glitters of weet ik het wat op mijn nagels wilde. Ik vind het al vrij snel zo'n ordinaire boel worden, wat ook in de eerste plaats de reden is dat ik nooit naar een nagelstudio toe ga. Enfin, ik koos uiteindelijk een dieprode gel-lak, en om het spannend te houden een of ander wit krulletje op mijn beide ringvingers. Het resultaat vond ik eigenlijk best wel mooi, en hoef de komende maand niet naar mijn nagels om te kijken, wat toch ook wel weer chill is. Vervolgens ben ik naar de Tregu gegaan, en heb ik de beruchte stijltang aangeschaft. Ik werd geholpen door maar liefst 5 Albanese mannen. Is natuurlijk ook wel heel lastig, en zwaar zo'n stijlstang. Daarna namen Koos en Dinie de chauffeurs en mij mee op een tochtje door de bergen. Het was in één woord wauw! We gingen een flink stuk omhoog, en het uitzicht was verbluffend! We reden door dorpjes, langs begraafplaatjes (eentje van al wel 100 jaar oud) en bleven continu omringt met prachtige bergen! Vanuit het guesthouse kijk je al uit op een berg, vanuit de gaarkeuken ben je nog een stuk dichterbij, maar nu waren we er echt middenin. Heel gaaf! Heb aan een stuk door foto's gemaakt, die ik hopelijk morgen zal kunnen plaatsen (mijn verlangen naar mijn bed wint het van het plaatsen van de foto's namelijk). Zaterdagavond ging het uitstapje met Dennis en zijn vriendin wel door, en zijn we naar de film geweest, American Hustle. Je zegt natuurlijk niet zoveel, vrijwel niets, tijdens een film, en na afloop gingen Dennis en Ola direct naar huis, waardoor ik tijdens het stuk dat we samenliepen maar van alles ben gaan vragen en erop los ben gaan kletsen, omdat ik het meisje totaal niet kende. Het voelde een beetje als speeddaten. Ondanks dat het dus niet een hele heftige avond was, vond ik het wel gezellig en lief dat ze me trakteerde op de film, en wie weet komt er nog een vervolg.

Zondag, na de kerk, zijn we langs de gaarkeuken gegaan om de chauffeurs het project te laten zien. Ik mocht een beetje vertellen hoe en wat, aangezien ik daar nu toch al bijna 3 weken gewerkt heb, wat ik heel leuk vond om te doen! Daarna zijn we nog bij een ander Nederlands gezin op bezoek geweest, die ik al kende van de verjaardag in de week 1, en de verjaardag van Martin vorige week zondag! 'S avonds Boer Zoekt Vrouw teruggekeken (echt fantastisch dat uitzending gemist) en nog even met paps en mams en het hondje geskyped. Gister heb ik voor het eerst met een aantal kinderen van de gaarkeuken buiten gespeeld, wat heel leuk was! We gingen volleyballen, en ze waren bloedfanatiek. Het spel verliep volgensmij volgens Albanese volleybal-regels, want er klopte in mijn ogen geen bal van, maar dat deed er niet toe. Ze vonden het zo leuk dat ik mee wilde doen, en ik kreeg voortdurend de eer om op te slaan. Doordat ik buitenstond, zag ik een heleboel kinderen aan komen lopen, waar ik nu de tijd voor had om een praatje mee te maken. Zo ben ik ietsjes meer te weten gekomen over een aantal van hen, en hebben we gewoon lekker gekletst en gelachen. Leuk om te merken dat ze meer gewend aan je raken, en meer tegen je durven te zeggen en aan je durven te vragen. Aan het einde van de middag vroeg ik Vera naar de achtergrond van een aantal kinderen. Ik weet dat over het algemeen ieder kind een vrij moeilijke thuissituatie heeft, maar wilde heel graag een beetje beter weten wat er speelt in hun levens. Zo vertelde ze over een meisje die veel problemen met haar stiefmoeder heeft, thuis al het werk moet doen, en mishandeld wordt. Haar neus staat zelfs scheef omdat die een keer gebroken is als gevolg van deze mishandeling. Vreselijk. En het is zo'n lieve meid.. gaat dit jaar examen doen, werkt keihard voor school, en komt altijd bij mij staan en wilt van alles weten, over Nederland, over mijn kleding, wat ik van Albanië vind, enz. Heeft altijd een lach op haar gezicht, waarachter dus eigenlijk een hoop verdriet schuilt. Ook vertelde Vera over een ander meisje, Bleona, wiens vader maar liefst 7 keer getrouwd is, en bij alle 7 verschillende vrouwen kinderen heeft. Als je in het dorp, zoals Skoze, als vrouw scheidt van je man, kun je meestal niet terug gaan wonen bij je ouders met je kinderen, omdat die ouders (opa en oma dus) dat niet willen hebben. Het gebeurt daarom dat kinderen worden afgestaan, en de ouders alleen terug intrekken in hun ouderlijk huis. Dit gebeurde met een (half)zusje van Bleona, waardoor Vera haar heeft opgevangen totdat ze naar het weeshuis ging. Bleona zelf heeft zo'n 3 maanden rondgezwerfd, van adres naar adres, telkens ergens anders moeten slapen samen met haar moeder en broer en zus. Zo zijn er nog een heleboel andere vreselijke verhalen, die je nooit verwacht bij kinderen die zo blij overkomen. De gaarkeuken is voor hun echt een plek waar alle ellende even verdwijnt, waar ze kunnen spelen, liefde krijgen, muziek kunnen maken, en dingen leren. Ik ben heel blij en dankbaar dat ik daar deze periode onderdeel van heb mogen uitmaken.

Vandaag zijn we naar de Durës geweest, en hebben we heerlijk langs de zee gewandeld. Ik ben zo dol op het strand en de zee, en het weer was ook nog eens top! We hebben geluncht bij een hotel, heel old school schelpjes verzameld, en ik heb zelfs met een luchtbuks geschoten (en ja, hij kwam in de cirkel, waar ik erg trots op was). Ondanks dat er niemand op het strand was, was er genoeg te zien, want de omgeving was onwijs mooi! Na lekker uitgewaaid te zijn, reden we naar Kruje, een stadje gebouwd tegen een berg, waar veel toeristen komen. Het was er vandaag echter rustig, waardoor we rustig konden kijken en rondlopen. Kruje bezit een kasteeltje, waar een museum in zit, en vanwaar je heel ver kunt kijken, wat opnieuw een fantastisch uitzicht geeft. Tijdens de weg omhoog naar het kasteeltje, kom je langs weggetjes met aan weerszijden een heleboel winkeltjes, veelal souvenirwinkeltjes. Ik had al vrij snel door, dat je recht voor je uit moet kijken, want als je ook maar blik naar binnen werpt, of naar de producten die buiten uitgestald zijn, komen ze naar buiten gesprint en trekken ze je zowat naar binnen. Sommige stonden zelfs in de deuropening en vroegen continu: "You wanna have a look inside? It's free, looking is free". Hoe attent van ze. Ik ben een type die dan uit medelijden maar mee naar binnen gaat, en moeilijk nee kan zeggen, dus liep maar een beetje snel langs. Heb op de terugweg één vrouwtje heel blij gemaakt, door een souvenir te kopen voor thuis, en vervolgens nog binnen wezen kijken bij een man en vrouw die kleden aan het weven waren. Het was een ontzettend schattig en mooi stadje, en ik snap dan ook dat het zoveel toeristen trekt. Foto's zullen snel volgen!

Het was weer een drukke en bewogen week, en ben ervan overtuigd dat ook de laatste week niet minder indrukwekkend zal zijn! Morgen en vrijdag ga ik met Vera een aantal gezinnen bezoeken in Skoze, donderdag ga ik met Koos en Dinie een soortgelijk project als dat van Vera bekijken, ik ga nog met een lift de bergen door, mijn laatste dagjes werken met de kinderen, en ook nog proberen een paar keer langs te gaan bij Kejsi. Kortom: nog genoeg te doen, en heel veel zin in de laatste week!

Loveeeeeee en slaaplekker!