Een dag vol indrukken!
Blijf op de hoogte en volg Elja
15 Januari 2014 | Albanië, Tirana
Lieve iedereen,
Poeh, where to start.. Ik ben nog geen 24 uur in Albanië en heb toch al ontzettend veel te vertellen. Thanks to mijn lieve vriendinnetje Babette, die mij een afscheidspakketje schonk met daarin een schattig roze noteboekje (dankjewel daarvoor, i love you!), heb ik een heleboel dingen kunnen opschrijven en zo al een beetje vorm proberen te geven aan deze blog. Ik ga mijn best doen er een normaal- en goedlopend verhaal van te maken, maar ik heb zoveel gedachten en indrukken die ik wil delen dat dat zomaar eens anders uit kan pakken. Mocht dat het geval zijn, dan bij voorbaat mijn excuses haha!
Allereerst afgelopen nacht: na geweldig lief uitgezwaaid te zijn door mijn paps en mams, miem, ercan en babs, op het vliegtuig gestapt die stipt 20.00 in de lucht hing. Op een aantal dingetjes na - een hevig shakend vliegtuig en een nogal forsgebouwde en zwetende buurman - verliep de vlucht prima en zat ik om 00.00 uur bij Koos en Dinie in de auto. Voor de mensen die niet weten wie Koos en Dinie zijn: dit is het echtpaar dat het voor mij mogelijk gemaakt heeft een maand naar Albanië te komen, en waar ik de eerste week in ieder geval zal verblijven. Zij runnen een guesthouse en doen daarnaast nog een heleboel fantastische dingen voor de plaatselijke bevolking hier. Aangekomen bij het guesthouse, kreeg ik een rondleiding en kon ik mijn spulletjes installeren in mijn kamer. Té cute voor woorden echt. Foto's volgen! Na het thuisfront te hebben laten weten dat ik helemaal safe en sound was aangekomen, ben ik gaan slapen aangezien het al tegen drieën was, en ik om half 9 alweer op moest. Natuurlijk was dit geen probleem voor mij, ik ben namelijk een ster in de ochtend..
Na lekker ontbeten te hebben ben ik samen met Dinie en een vriendin van haar, Annemarie, een aantal tweedehandsmarktjes en een grotere overdekte markt met gewoon nieuw spul afgeweest. Je kijkt je ogen uit: eindeloze rijen van "winkeltjes", bergen met kleding, en het kost hier allemaal geen drol. Zo bedraagt de prijs van de allerbeste stijlstang, met keramische platen en nog wat high quality eigenschappen die ik niet verstond, slechts €17. (Babette en zusje Mimi: dit is paradijs voor jullie).
Ik had nog geen geld gepind, dus kon niets kopen, maar zoals jullie zullen begrijpen jeukten mijn handjes.
De verschillen met Nederland zijn enorm. De straten zijn of heel breed, of intens smal, en slecht begaanbaar door de vele gaten die erin zitten. Alle gebouwen en huisjes zijn van mindere kwaliteit, en je ziet veel troep langs de wegen. Wel hebben de huizen hier elke kleur van de regenboog, dat dan weer wel. We waren nog geen 10 minuten buiten, of ik zie twee jongetjes van max. 12 jaar spul uit vuilnisbakken halen, wat ze verzamelde in een onwijs grote zak/tas. Plastic of karton verzamelaars vertelde Dinie mij. Ik vond het een naar gezicht, maar het blijkt een veelvoorkomend iets te zijn hier. Ook verkopen ze hier allerlei "verse" goederen, en dan ook gewoon midden op straat. Zo wordt je ineens aangestaard door een tiental vissenkoppen als je je hoofd naar rechts draait vlak voor het oversteken van een drukke autoweg. Een mix van geuren waait je dan ook tegemoet, het moment dat je buiten staat. Nog zo'n aparte gewaarwording: een rivier/kanaal/beek (geef het een naam) die twee wegen onderscheid is aan weerszijden voorzien van perfect gesnoeide boompjes. Vierkantjes, driehoekjes, alles heb ik voorbij zien komen. Bij diezelfde rivier/kanaal/beek zie je echter de ratten voorbij schieten, en kijk je door de figuurboompjes heen, zie je kapotte en vervallen flatgebouwen. Zonder al te snel te willen oordelen, denk ik dan toch: waar liggen je prioriteiten als regering. Ook dat is iets wat typerend is voor Albanië vertelde Koos en Dinie mij, ook al komt er langzamerhand wel verbetering in.
Éen ding valt wel te zeggen over Tirana: de stad leeft. Zo ook het verkeer. Het is Amsterdam in het kwadraat. Iedereen rijdt over het algemeen hoe hij of zij daar zin in heeft, en waar je er in Nederland wel 3x over nadenkt voordat je toetert, doen ze dat hier om de haverklap. Ook de politieauto's gooien hun zwaailichten aan, when they feel like doing it. Het is een grote chaos. Eentje waar je, als je het voor het eerst meemaakt, erg om moet lachen.
Na al een beetje van Tirana gezien te hebben, gingen we een kijkje nemen bij de gaarkeuken waar ik deze periode zal gaan helpen. We komen daar binnen en tientallen kinderhoofdjes draaien zich om en kijken je nieuwsgierig aan. Ik weet al niet meer hoeveel handjes ik geschud heb, hoeveel "how are you?"s ik heb beantwoord, en hoeveel knuffels ik in ontvangst heb mogen nemen.. Ik weet wel dat ik binnen 5 minuten verkocht was. Wat een lief onthaal kreeg ik van die kinderen, en wat zijn ze blij dat je bij hun komt helpen, en jij je tussen hun gaat begeven. Die kinderen hebben weinig tot niks.. Al snel drong een vrij penetrante geur door in mijn neus en keel, aangezien die kinderen zelden douchen. Niemand daar merkt er nog wat van omdat ze er al zo gewend aan zijn.
Ik heb voor het eerst met Vera, de oprichtster van de gaarkeuken, en Dennis, een medewerker, gepraat, en afgesproken dat ik maandag ga beginnen bij hun. Vervolgens gekeken hoe de kinderen liedjes zingen, een groepje meisjes een dansje deed, een jongen een gebed op zei (in het Engels en Albanees) wat standaard vooraf gaat aan het eten. Zo bijzonder om te zien wat Vera heeft opgezet hier.. Ze leert de kinderen Engels, ze krijgen een warme maaltijd en het allerbelangrijkste: ze krijgen liefde en aandacht, iets wat ze thuis vaak missen. Ik heb de hele tijd met een glimlach van oor tot oor gestaan, en kan niet wachten om te beginnen maandag!
Iets wat Albanië mooi maakt, is het landschap. Je bent omringt met bergen, en het uitzicht is dan ook werkelijk prachtig. De gaarkeuken ligt een flink stuk hoger dan het guesthouse, waardoor de weg er naartoe allesbehalve saai is, en als je eenmaal bij de gaarkeuken bent, je over heel Tirana uit kunt kijken. Ook stond er onderweg ineens midden op straat een koe.. heel random. Op de terugweg hadden een paar zwerfhonden zich gezellig bij de koe gevoegd, wat er, samengenomen met de vervallen huisjes en kapotte wegen, er in het geheel nogal bizar uitzag. Zoals ik al zei: rijden door Tirana is allesbehalve saai. Helaas regende het de hele dag, waardoor ik weinig foto's heb kunnen maken, want ik durfde het niet aan om daddy's super deluxe nikon camera nat te laten worden.(je bent trouwens een schat dat ik die mag lenen paps!) Foto's volgen dus nog!
Om de avond af te sluiten zijn we in een tentje vlakbij het guesthouse wezen eten, en heb ik een typisch(e) Albanese gerecht/snack gegeten, 'sufflage'. Erg lekker, en een bord vol, en dat allemaal voor, jawel, €0,90.
Een glaasje rode wijn kost hier (Marly, pay attention:) €0,50 waar we vervolgens nog gratis een flesje van meekregen, omdat we hem zo lekker vonden. De vader van de eigenaar had hem zelf gemaakt, iets wat Albanezen veel doen (en erg goed dus!).
Al met al een ontzettend lang verhaal haha! Het was in ieder geval een bijzondere eerste dag, en ik denk dat er nog vele zullen volgen. Ik duik nu gauw mijn bedje in, want het ontbijt staat om half 9 alweer voor mij klaar. Ik word omgetoverd tot een ochtendmens hier.
Liefs, en tot snel!
Poeh, where to start.. Ik ben nog geen 24 uur in Albanië en heb toch al ontzettend veel te vertellen. Thanks to mijn lieve vriendinnetje Babette, die mij een afscheidspakketje schonk met daarin een schattig roze noteboekje (dankjewel daarvoor, i love you!), heb ik een heleboel dingen kunnen opschrijven en zo al een beetje vorm proberen te geven aan deze blog. Ik ga mijn best doen er een normaal- en goedlopend verhaal van te maken, maar ik heb zoveel gedachten en indrukken die ik wil delen dat dat zomaar eens anders uit kan pakken. Mocht dat het geval zijn, dan bij voorbaat mijn excuses haha!
Allereerst afgelopen nacht: na geweldig lief uitgezwaaid te zijn door mijn paps en mams, miem, ercan en babs, op het vliegtuig gestapt die stipt 20.00 in de lucht hing. Op een aantal dingetjes na - een hevig shakend vliegtuig en een nogal forsgebouwde en zwetende buurman - verliep de vlucht prima en zat ik om 00.00 uur bij Koos en Dinie in de auto. Voor de mensen die niet weten wie Koos en Dinie zijn: dit is het echtpaar dat het voor mij mogelijk gemaakt heeft een maand naar Albanië te komen, en waar ik de eerste week in ieder geval zal verblijven. Zij runnen een guesthouse en doen daarnaast nog een heleboel fantastische dingen voor de plaatselijke bevolking hier. Aangekomen bij het guesthouse, kreeg ik een rondleiding en kon ik mijn spulletjes installeren in mijn kamer. Té cute voor woorden echt. Foto's volgen! Na het thuisfront te hebben laten weten dat ik helemaal safe en sound was aangekomen, ben ik gaan slapen aangezien het al tegen drieën was, en ik om half 9 alweer op moest. Natuurlijk was dit geen probleem voor mij, ik ben namelijk een ster in de ochtend..
Na lekker ontbeten te hebben ben ik samen met Dinie en een vriendin van haar, Annemarie, een aantal tweedehandsmarktjes en een grotere overdekte markt met gewoon nieuw spul afgeweest. Je kijkt je ogen uit: eindeloze rijen van "winkeltjes", bergen met kleding, en het kost hier allemaal geen drol. Zo bedraagt de prijs van de allerbeste stijlstang, met keramische platen en nog wat high quality eigenschappen die ik niet verstond, slechts €17. (Babette en zusje Mimi: dit is paradijs voor jullie).
Ik had nog geen geld gepind, dus kon niets kopen, maar zoals jullie zullen begrijpen jeukten mijn handjes.
De verschillen met Nederland zijn enorm. De straten zijn of heel breed, of intens smal, en slecht begaanbaar door de vele gaten die erin zitten. Alle gebouwen en huisjes zijn van mindere kwaliteit, en je ziet veel troep langs de wegen. Wel hebben de huizen hier elke kleur van de regenboog, dat dan weer wel. We waren nog geen 10 minuten buiten, of ik zie twee jongetjes van max. 12 jaar spul uit vuilnisbakken halen, wat ze verzamelde in een onwijs grote zak/tas. Plastic of karton verzamelaars vertelde Dinie mij. Ik vond het een naar gezicht, maar het blijkt een veelvoorkomend iets te zijn hier. Ook verkopen ze hier allerlei "verse" goederen, en dan ook gewoon midden op straat. Zo wordt je ineens aangestaard door een tiental vissenkoppen als je je hoofd naar rechts draait vlak voor het oversteken van een drukke autoweg. Een mix van geuren waait je dan ook tegemoet, het moment dat je buiten staat. Nog zo'n aparte gewaarwording: een rivier/kanaal/beek (geef het een naam) die twee wegen onderscheid is aan weerszijden voorzien van perfect gesnoeide boompjes. Vierkantjes, driehoekjes, alles heb ik voorbij zien komen. Bij diezelfde rivier/kanaal/beek zie je echter de ratten voorbij schieten, en kijk je door de figuurboompjes heen, zie je kapotte en vervallen flatgebouwen. Zonder al te snel te willen oordelen, denk ik dan toch: waar liggen je prioriteiten als regering. Ook dat is iets wat typerend is voor Albanië vertelde Koos en Dinie mij, ook al komt er langzamerhand wel verbetering in.
Éen ding valt wel te zeggen over Tirana: de stad leeft. Zo ook het verkeer. Het is Amsterdam in het kwadraat. Iedereen rijdt over het algemeen hoe hij of zij daar zin in heeft, en waar je er in Nederland wel 3x over nadenkt voordat je toetert, doen ze dat hier om de haverklap. Ook de politieauto's gooien hun zwaailichten aan, when they feel like doing it. Het is een grote chaos. Eentje waar je, als je het voor het eerst meemaakt, erg om moet lachen.
Na al een beetje van Tirana gezien te hebben, gingen we een kijkje nemen bij de gaarkeuken waar ik deze periode zal gaan helpen. We komen daar binnen en tientallen kinderhoofdjes draaien zich om en kijken je nieuwsgierig aan. Ik weet al niet meer hoeveel handjes ik geschud heb, hoeveel "how are you?"s ik heb beantwoord, en hoeveel knuffels ik in ontvangst heb mogen nemen.. Ik weet wel dat ik binnen 5 minuten verkocht was. Wat een lief onthaal kreeg ik van die kinderen, en wat zijn ze blij dat je bij hun komt helpen, en jij je tussen hun gaat begeven. Die kinderen hebben weinig tot niks.. Al snel drong een vrij penetrante geur door in mijn neus en keel, aangezien die kinderen zelden douchen. Niemand daar merkt er nog wat van omdat ze er al zo gewend aan zijn.
Ik heb voor het eerst met Vera, de oprichtster van de gaarkeuken, en Dennis, een medewerker, gepraat, en afgesproken dat ik maandag ga beginnen bij hun. Vervolgens gekeken hoe de kinderen liedjes zingen, een groepje meisjes een dansje deed, een jongen een gebed op zei (in het Engels en Albanees) wat standaard vooraf gaat aan het eten. Zo bijzonder om te zien wat Vera heeft opgezet hier.. Ze leert de kinderen Engels, ze krijgen een warme maaltijd en het allerbelangrijkste: ze krijgen liefde en aandacht, iets wat ze thuis vaak missen. Ik heb de hele tijd met een glimlach van oor tot oor gestaan, en kan niet wachten om te beginnen maandag!
Iets wat Albanië mooi maakt, is het landschap. Je bent omringt met bergen, en het uitzicht is dan ook werkelijk prachtig. De gaarkeuken ligt een flink stuk hoger dan het guesthouse, waardoor de weg er naartoe allesbehalve saai is, en als je eenmaal bij de gaarkeuken bent, je over heel Tirana uit kunt kijken. Ook stond er onderweg ineens midden op straat een koe.. heel random. Op de terugweg hadden een paar zwerfhonden zich gezellig bij de koe gevoegd, wat er, samengenomen met de vervallen huisjes en kapotte wegen, er in het geheel nogal bizar uitzag. Zoals ik al zei: rijden door Tirana is allesbehalve saai. Helaas regende het de hele dag, waardoor ik weinig foto's heb kunnen maken, want ik durfde het niet aan om daddy's super deluxe nikon camera nat te laten worden.(je bent trouwens een schat dat ik die mag lenen paps!) Foto's volgen dus nog!
Om de avond af te sluiten zijn we in een tentje vlakbij het guesthouse wezen eten, en heb ik een typisch(e) Albanese gerecht/snack gegeten, 'sufflage'. Erg lekker, en een bord vol, en dat allemaal voor, jawel, €0,90.
Een glaasje rode wijn kost hier (Marly, pay attention:) €0,50 waar we vervolgens nog gratis een flesje van meekregen, omdat we hem zo lekker vonden. De vader van de eigenaar had hem zelf gemaakt, iets wat Albanezen veel doen (en erg goed dus!).
Al met al een ontzettend lang verhaal haha! Het was in ieder geval een bijzondere eerste dag, en ik denk dat er nog vele zullen volgen. Ik duik nu gauw mijn bedje in, want het ontbijt staat om half 9 alweer voor mij klaar. Ik word omgetoverd tot een ochtendmens hier.
Liefs, en tot snel!
-
16 Januari 2014 - 00:45
Mieke Holtgrefe:
Helemaal leuk! blijf vooral zo uitgebreid schrijven! x -
16 Januari 2014 - 00:53
Fredy:
Wat geweldig om wat van je te mogen lezen! Heel veel toi toi en ik vind het heel tof en moedig van je dat je dit avontuur aangaat!, lieve groeten.
-
16 Januari 2014 - 08:07
Arja:
Ha lieverd, leuk om je belevenissen te lezen! Hoop dat je de hele poos jouw glimlach van oor tot oor mag houden! Knuffel!
-
16 Januari 2014 - 09:52
Marian:
Wat schrijf jij ge-wel-dig leuk zeg! Kijk nu al uit naar het volgende verslag! -
16 Januari 2014 - 11:04
Mirjam:
Heel leuk geschreven Elja, ik zie (hoor en ruik, haha) het helemaal voor me! Veel plezier en succes weer en de groetjes aan Koos en Dinie!
-
16 Januari 2014 - 18:28
Koos En Dinie:
mooi en fijn om te lezen. Zo lezen we soms dingen die ons niet eens meer opvallen. ga zo door -
16 Januari 2014 - 19:37
Oma Post:
Hoi lieverd,
Wat leuk om je ervaringen te lezen! Prachtig! Geniet ervan en stuur maar veel van deze leuke brieven! -
16 Januari 2014 - 22:05
Ina Veenemans:
Lieve Elja, ik heb met plezier je verhaal gelezen, geweldig wat kun jij goed schrijven echt een beeldend verslag!!! Ben zeer benieuwd naar je vervolg verhalen. Doe je de groetjes van me aan Koos en Dinie, thanks!!
Liefs, Ina -
17 Januari 2014 - 12:12
Hanita:
Hi Elja,
Via de FB pagina van je moeder las ik net jouw verslag. Heel leuk geschreven zeg, je ziet het voor je! Als elke dag zo intens is (en dat zal wel) kom je met een schat aan ervaringen terug die je nooit meer kwijtraakt. Geniet er van. Take care! Hartelijke groetjes, Hanita -
17 Januari 2014 - 15:59
Corrie Frans ( OMA ):
Alsof ik een boek las. Chapeau , Elja. Ik heb genoten van je boekwerk, ga zo door. Wens je een prettige en gezellige samen werking met de anderen. Dit soort werk heb ik altijd graag willen doen , daar is het nu te laat voor, helaas. Met heel veel liefde en dikke xxx , groet ik je vanuit Het HAAGJE. Kijk uit naar deel TWEE ! -
19 Januari 2014 - 22:07
Lucy&rené:
héé elja, reis-verslaggeefster in spe,
tov hoor die "beeldende" verslagen, mooi verwoord;
we hopen dat je een hele goede tijd zult hebben - zo te lezen komt dat wel goed :)
geniet lekker verder,
groetjes en God bless,
lucy&rené
-
05 Februari 2014 - 22:21
Coby:
Elja, wat een talent! Geweldig leuk om je verhaal te lezen. Ga vooral zo door!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
