Waterballet

Hallo lieve lezers,

Het is toch alweer 5 daagjes geleden dat ik wat geschreven heb, ondanks dat ik beloofd had wat regelmatiger te schrijven. Het voelt echter alsof ik pas 2 of 3 dagen verder ben, zo erg vliegt de tijd hier. Jullie moeten het mij daarom maar vergeven. Geen dag is hetzelfde, en heb weer genoeg leuke, mooie en ook verdrietige dingen meegemaakt. Een ding dat wel hetzelfde is gebleven, is het weer: met uitzondering van zondag, heeft het hier elke dag geregend. Zelfs de temperatuur van 1 graad is bereikt, wat voor mij wel een persoonlijk dieptepuntje was. Denk je door naar Albanië te gaan, te ontsnappen aan het barre winterweer van Nederland, is het hier hetzelfde, als niet erger dan in ons kikkerlandje. Gelukkig zijn er plenty of things die dat dubbel en dwars goedmaken!

Het weekend was opnieuw vrij rustig. Afgelopen zaterdag heb ik de hele dag mijn bed gezelschap gehouden. Ik voelde mij niet zo lekker, dus besloot er maar een rustdagje van te maken. Heb zo wel de hele Sherlock serie af kunnen kijken, wat voor mij puur genieten is want vind die serie regelrecht geniaal. Daarna aan een stuk door geslapen, tot ik wakker werd gebeld door Koos. Of ik wilde koken. Mijn kookkunsten zijn van hoge klasse, dus natuurlijk wilde ik dat. Ik was helaas zo duf als een konijn, waardoor het mij een uur kostte voordat ik er überhaupt uit was wat ik wilde maken. Daarna moest ik nog uit zien te vogelen of de benodigde ingrediënten wel aanwezig waren in het ieniemiene winkeltje hier in de straat, en om dat te kunnen vragen moest ik de Albanese woorden eerst weten. Na die kennis vergaard te hebben, ging ik op pad. Heel vriendelijk hielp de winkelmedewerker mij aan paneermiddel en aardappelen. Vervolgens bij het bakkertje brood gehaald. Toen realiseerde ik mij dat ik de tomaten vergeten was, en ging ik dus opnieuw naar het ieniemienie supermarktje. Sla had ik niet nodig, want dat lag nog bij Koos en Dinie in de koelkast. Dacht ik. Thuis aangekomen, zag ik dat het geen sla was, maar kool. Zo stond ik dus binnen een kwartier voor de 3e keer bij de jongen op de stoep, die ondertussen erg moe moest zijn geworden van mij. Zo'n vandaag-gaat-alles-mis-dag is natuurlijk niet compleet, als niet ook nog het koken misgaat. Het grootste gedeelte van de tomaten was maar voor 1/3 bruikbaar, door rotte plekken e.d. en tot overmaat van ramp vielen mijn ubergrote én zelfgemaakte hamburgers al vrij snel uit elkaar. Het was een zielige bedoeling. Het enige wat wel goed lukte waren mijn gebakken aardappels, maar dat smaakt met een flinke scheut zout al gauw prima. Uiteindelijk twee van de drie hamburgers redelijk op kunnen lappen, en al met al zag het geheel er in the end nog best oké uit. Koos en Dinie maakte mij vervolgens intens gelukkig door na hap 1 te zeggen dat het heeeeeerlijk smaakte. Ik ga er maar vanuit dat ze dat ook echt vonden. Even voor de goede orde: normaal is mijn eten van masterchef kwaliteit, maar achja, zelfs de besten hebben weleens een mindere dag. Ken gebeuren.

Zondag ben ik met Koos en Dinie mee geweest naar de kerk. Zij gaan naar een internationale kerk en het leek mij wel interessant om te zien hoe het er in zo'n kerk met al die verschillende nationaliteiten aan toe gaat. Zo is het grootste gedeelte van de kerkgangers Albanees, zijn Koos en Dinie samen met een ander Nederlands gezin en een man van de Nederlandse ambassade de enige Nederlanders (voor zover ik weet), is er een Amerikaanse pastoor, heb ik nog een Engelse man voorbij zien komen en waren er dit keer ook een aantal Kroaten en Hongaren van de partij. Alles wat gezegd werd, werd ofwel in het Albanees of in het Engels vertaald, en de liederen werden in beide talen gezongen, heel grappig om te horen. Ik heb mij geen moment verveeld, want er was genoeg te zien. Zo was het in één woord vertederend om te zien hoe de djembé-man volledig opging in zijn getrommel: hij trok gezichten, hij deed iets wat op dansen leek, en sloeg vol passie en enthousiaste met zo ongeveer elk lichaamsdeel op de trommels. (Nu klinkt het misschien alsof hij er niets van bakte, maar hij was héél goed!) Een vrouw in een rij voor mij zette voortdurend mijn lachspieren in werking, doordat ze na hevig met een vlag gezwaaid te hebben, deze manier van zwaaien voortzette met haar armen, en zo waarschijnlijk een hoop mensen het uitzicht geblokkeerd zal hebben, aangezien ze zo'n 2 meter 10 was. Toen aan het einde van de dienst de mogelijkheid werd gegeven om naar voren te komen voor gebed, wist mevrouw niet hoe snel ze erbij moest zijn: in plaats van netjes de rij uit te lopen, wat je meestal vrij rustig doet, sprintte ze recht door het midden van de rijen voor haar heen, waarbij ze dus de nodige stoelen opzij duwde. Het was zo'n hilarisch gezicht, dat ik toch echt moest lachen, hoewel het misschien niet zo heel eerbiedig was (ik lachte niet hardop uiteraard). Nu is dat niet wat je bij moet blijven na een kerkdienst, maar goed, de dienst opzich was niet zó bijzonder in de zin, dat ik dat van kleins af aan al ken. Omdat halverwege de stroom was uitgevallen, dat is hier heel normaal, gingen we na afloop in een cafeetje naast de kerk koffie drinken.

'S middags ging ik met Koos en Dinie mee naar de verjaardag van Martin, de man van het andere Nederlandse gezin. Zij waren net een dag verhuisd, en wonen nu werkelijk in een paleisje van een huis. In één woord prachtig: 3 of 4 verdiepingen (in ieder geval heel hoog) met een fantastisch uitzicht, dat ontzettend ver reikt, en het mooist te bewonderen is op het immens grote dakterras wat de feeling heeft van een openlucht-balzaal. Toen ik dat zag, was ik klaar om te verhuizen naar Albanië. Leuk hoor Nederland, en de huizen zijn waarschijnlijk 10x beter van kwaliteit, maar zo'n mooi uitzicht krijg je daar niet bij. De rest van de middag was leuk, veel met de man van de ambassade gekletst (wat by the way een best wel vet beroep is) en rond een uur of half 5 weer richting het guesthouse gegaan. 'S avonds nog even met paps en mams geskyped, naar aanleiding van een emo-mailtje van daddy, die hij verstuurde via het account van een vriend van Joost (lang verhaal). Ik was in ieder geval een tikkeltje verbaasd toen ik die mail zag, aangezien het begon met "Hoi schat" en ik mij niet kon herinneren dat die vriend van Joost en ik elkaar zo aanspreken. Goeie actie van papsie weer.

Gisteren was het weer een gaarkeuken-dagje. Toen ik binnenkwam, zag ik de bui (letterlijk) al hangen, bij het zien van de grote bak met reuze uien. Die moesten allemaal gesneden worden. Vol goede moed begon ik er aan, maar al na een ui of 3/4 gesneden te hebben begonnen mijn oogjes flink te tranen. Ik wilde echter geen pussy zijn, dus ging ik stug door. Op een gegeven moment werd het zo erg, dat ik na elke ui met een zakdoek mijn ogen moest drogen, omdat ik anders simpelweg niets zag. De mascara zat na een halfuur tot onderaan mijn kin, en het was waarschijnlijk toen Vera dat zag dat ze zei: "you can cut the salad, because this is hard for you." Ik wilde nog zeggen dat het wel meeviel, maar toen ik mezelf in de spiegel bekeek, leek het mij ook maar beter dat ik mij tot de salade zou beperken. Als het meeste werk in de keuken is gedaan, ga ik altijd een beetje kletsen met de kinderen die al aanwezig zijn. Zo gingen zij mij gister het alfabet en nog een aantal Albanese woordjes leren. Binnen no time stonden er een heleboel in een kring om mij heen, want ja, iedereen wilt natuurlijk horen hoe ik alles uitspreek, want dat is voor hen natuurlijk lachen, gieren, brullen. Er werd geklapt, en "brava" geroepen als ik iets goed deed, en het was ontzettend leuk voor hen dat zij mij iets konden leren, en ik vond het op mijn beurt heel leuk om hun inspanning en blije koppies te zien.

Vandaag was best een emotionele dag. Ik ben opnieuw met Annemarie mee geweest naar de geboortekliniek, mijn bezoekjes zijn besproken, en ik ben nu vrij om te komen helpen, heel leuk! Op deze manier kan ik Kejsi zo nu en dan nog aandacht geven als Annemarie terug is in Nederland. Wat was het weer heerlijk om haar te zien en met haar te spelen. Kejsi heeft iets met hangen, wat ze eigenlijk af moet leren, waardoor we haar vandaag in een stoel zette, waarin ze rechtop moest zitten. Op een gegeven moment ging ik haar haartjes kammen, want dat arme kind haar bos krullen zat vol met klitten. Héél voorzichtig begon ik te kammen, omdat ik me nog kan herinneren hoe vreselijk ik het vond als mijn mama mijn haren ging kammen vroeger, en probeerde het zo zachtjes mogelijk te doen. Ondanks dat ik erg mijn best deed, verscheen er al vrij snel een dikke pruillip en ontevreden hoofd en de eerste tranen volgden niet veel later. Boos keek ze naar het kammetje, wat een ontzettend grappig gezicht was. Ze weet maar al te goed wat ze wel en niet wil. Met een beetje water ging het echter al snel beter, en uiteindelijk leek ze het zelfs fijn te vinden, omdat ze heel stil bleef zitten en haar boze blik verdwenen was: zo schattig!

Op een gegeven moment begon er een baby'tje te huilen, wat voor mij het teken is om hem/haar op te pakken (wat ik natuurlijk helemaal niet erg vind). Het kleine mensje was piepklein, nog kleiner dan de baby die ik de eerste keer lang vast had gehouden, dus waarschijnlijk net binnengebracht op de afdeling. Ook hing er nog geen informatiekaartje boven zijn of haar wiegje, waardoor ik dus niet weet of het een jongen of een meisje is, en wat zijn of haar naam is. Heel gek.. dan ben je bij de mensen die je verzorgen, wat al niet je eigen ouders zijn en dat feit op zich is al verschrikkelijk, en dan is er ook nog niets over je bekend. Hij/zij huilde hard, en had zelfs trillende lipjes, wat opnieuw zo ontzettend cute was. Zachtjes liep ik met hem/haar heen en weer, wiegde ik hem/haar, en zong ik voor hem/haar. Wat was het mooi om te merken hoe het baby'tje langzaam rustiger en rustiger werd, zich nestelde in je armen, en uiteindelijk in slaap viel. Ik werd er zó blij van. Volgens mama doet dit een beroep op mijn oergevoel, komen mijn moederlijke gevoelens bovendrijven haha.

In een andere kamer hoorde ik op een geven moment een baby'tje ontzettend hard huilen. Ik liep erheen, keek in het wiegje, en zag een jongetje met een waterhoofdje liggen. Iemand had hem aan een flesje gelegd, maar was er verder niet bijgebleven. Het flesje lag wel bij zijn mond, maar hij dronk niet, en ik dacht eerst even dat dat misschien de reden was van zijn gehuil. Met gebaren seinde ik een zuster, die tegelijk met Annemarie aan kwam lopen. De zuster vertelde, Annemarie vertaalde, dat het baby'tje, Alons heet hij, heel veel pijn had aan zijn hoofd. Al het vocht dat hij binnenkrijgt stijgt naar zijn hoofd, waardoor hij dus slecht eet/drinkt, en hij had ook nog niet gepoept. Met die kennis, luister je al gauw heel anders naar zijn gehuil. Het is niet een schreeuw om een flesje of een schone luier, nee dit kleine mannetje lijdt gewoon enorm veel pijn. Verschrikkelijk. Vervolgens zei Annemarie tegen mij dat hij niet lang heeft. Het drong in eerste instantie niet tot mij door, tot ze het anders formuleerde: hij gaat overlijden. Het blijkt in Nederland al vrij lastig te zijn om zo'n kindje te opereren en in leven te houden, en hier in Albanië is daar simpelweg geen mogelijkheid voor, al helemaal niet door de grootte van zijn waterhoofd. Bam, die voelde ik. Ik deed mijn uiterste best om mijn tranen te verbijten, waar ik normaliter redelijk goed in ben. Ik ben van origine niet zo'n waterval, en mijn kraan zit over het algemeen vrij goed dicht, tenzij je mij voor een film als The Notebook neerzet. Terwijl de zuster aan het vertellen was, keek ze op, en toen ik haar aankeek zag ik dat haar ogen zich gevuld hadden met tranen. En bedankt, daar ging ik. De tranen stroomden echt over mijn wangen, ik vond het zó erg. Dat verschrikkelijke huilen van hem, het besef dat hij zo'n pijn aan het lijden is, zo'n klein wezentje, net op de wereld gezet. Het is mij niet helemaal duidelijk of zijn ouders hem nog bezoeken ja of nee, want de ene zuster had tegen Annemarie gezegd dat het wel zo was, de andere zuster van niet. Mocht het dus zo zijn dat zijn ouders ook niet meer naar hem omkijken, overlijdt dit kindje zonder enige vorm van ouderliefde gevoeld te hebben.. Dat kun je je toch niet voorstellen? Op zo'n moment sta je naar hem te kijken, en realiseer je je dat je niks kunt doen.. Dat vind ik zo frustrerend. Ik kan zijn waterhoofdje niet laten verdwijnen, de pijn niet wegnemen, en er niet voor zorgen dat hij in leven blijft. Het is een kwestie van tijd, afwachten tot hij overlijdt. Ik was er best wel ondersteboven van. Donderdag ga ik terug, en het zou zomaar eens kunnen zijn dat hij er dan niet meer is. Mocht dat wel zo zijn, dan ga ik, als dat kan en mag en zijn pijn niet verergert, met hem rondlopen, zo niet, dan aan zijn wiegje staan, en voor hem zingen, lieve woordjes tegen hem zeggen, en hem alle liefde geven die ik hem kan geven. Toen ik het verhaal later aan Koos en Dinie vertelde, en nog even later aan mijn moeder, kon ik opnieuw de tranen niet bedwingen, en nog steeds als ik er aan denk krijg ik een brok in mijn keel.

Na dit best heftige ochtendje, had ik wel behoefte om even iets leuks te doen. Er bestaat iets dat wonderen doet bij mij, en dat is (verrassing) winkelen. Dinie nam mij mee naar een ander overdekt winkelcentrum, QTU, waar ze ontzettend veel leuke winkeltjes hebben, zelfs een Mango! Heerlijk elk winkeltje in en uit geweest, en ook nog een aantal dingetjes gekocht. Daarna nog naar de Carrefour geweest, onwijs grote supermarkt, en naar een Rossman&Lala (Duitse drogisterij) waar ik o.a. iets wat lijkt op zonnebloempitten heb gekocht, omdat dat gezond blijkt te zijn, en ik gezonder wil gaan eten. 'S avonds als beloning voor dit voornemen, heerlijk een heleboel door Koos gemaakte bitterballen naar binnen gewerkt, wat echt genieten was, aangezien ik die al een tijdje niet meer gehad had. Zo de dag heel positief, en lekker, afgesloten.

Ik wil trouwens iedereen nog heel erg bedanken voor alle leuke, lieve en grappige reacties op al m'n blogs. Ik waardeer het ontzettend dat jullie de tijd nemen om ze te lezen, en een reactie te plaatsen, top! Daar doen we het voor. Ik zal zo snel mogelijk het fotoalbum aanvullen, en als jullie je afvragen waarom jullie zo weinig foto's van de gaarkeuken en Kesj enz. zien: ik mag geen foto's van de kinderen op internet zetten helaas. Ik zal daarom extra mijn best doen om een goed plaatje te schetsen van wat ik doe, en mochten jullie de foto's een keer willen zien, ben je van harte welkom om langs te komen als ik terug ben in Nederland :).

Voor nu slaap lekker, en tot snel!

<3