Als een kind zo blij!

Goedenavond everyone,

Dag 3 is bijna aan zijn eind, en de titel zegt het al: ik ben helemaal heppiedepeppie. De tijd vliegt voorbij, maar toch beleef ik de dagen tot nu toe heel intens en bewust. Er is zoveel te zien en te horen en ik wil zoveel mogelijk opslaan en onthouden. Ik tover dan ook bij het minste of geringste mijn roze boekje tevoorschijn om plekjes, nieuwe woordjes of handige weetjes op te schrijven. Met het boekje in mijn hand, pap's camera om mijn nek en mijn ogen die van links naar rechts flitsen trek ik wel wat bekijks, maar ach.. de toeristische trekjes zullen vanzelf minder worden.

Om te beginnen... DE ZON SCHIJNT HIER! Oh how I missed her. Wat heerlijk was het, om gisteren sinds lange tijd weer de eerste zonnestraaltjes op mijn huid te voelen en het voor de verandering niet koud te hebben. Daar alleen word ik al héél blij van. Koos en ik gingen samen mijn eerste geld opnemen, 10.000 Lekë. Nu denken jullie waarschijnlijk: wow, big moneysss! Dat had ik namelijk ook heel eventjes, en voor de mensen hier is het natuurlijk veel geld, maar omgerekend naar euro's kom je op zo'n €70 uit. Vervolgens heel stoer met mijn flappen in de hand op de foto geweest, die ik uiteraard nog zal toevoegen aan dit verslag! Na het pinnen zijn we een rondje gaan lopen en heeft Koos mij nog een aantal leuke plekjes laten zien. Zo ook het cafeetje Kati 6, waar we een kopje Albanse bergthee (Çaj Mali) gingen drinken. Kati is Albanees voor verdieping. Het was een cafeetje op de, verrassing, 6e verdieping van een gebouw. Een meer praktische dan originele naam dus, maar wat een prachtig uitzicht, en wat hebben we heerlijk in de zon gezeten. Op de terugweg bij een ieniemienie eettentje, eigenlijk meer een loket, Byrekë gekocht als lunch. Dit is bladerdeeg gevuld met geitenkaas. Héél vet, maar ook héél lekker!

Later op de middag ging ik bij Annemarie en Peter (vrienden en collega's van Koos en Dinie) een telefoontje met Albanees nummer ophalen. Geheel toevallig en spontaan vroeg Annemarie of ik mee wilde naar de afdeling van een ziekenhuis waar ze baby's opvangen die afgestaan zijn door hun moeder, vrijwel meteen na de geboorte. Er zit daar ook een meisje van 2,5 jaar oud met het Syndroom van Down, Kejsi (je zegt het zoals je het schrijft), aan wie Annemarie aandacht geeft, en met haar naar therapie gaat. Maar natuurlijk wilde ik dat! Er was wel 1 dingetje: we zouden gaan fietsen. Ik dacht in eerste instantie, what's the problem? Ik fiets al jaren, en ben er met uitzondering van een ongelukje of twee, vrij goed in. Het bleek echter aan het verkeer te liggen, wat ik volledig begreep toen ik mij eenmaal op de fiets tussen het andere verkeer begaf. Fietsen is hier nog niet zo alledaags, en er wordt dan ook totaal geen rekening met je gehouden. Naast dat je je moet focussen op het ontwijken van alle gaten en hobbels in de weg, moet je ook nog heel erg duidelijk maken dat je er bent, want automobilisten kijken hier niet in hun spiegels en zien je simpelweg niet. Officiële fietspaden zijn er amper dus je rijdt op de autoweg. Wie in mijn vorige blog het gedeelte over het verkeer heeft gelezen zal begrijpen dat dat het extra spannend maakte. Een bijna doodervaring is overdreven, maar had op een gegeven moment wel errug nauw contact met een taxi, en de fietsremmen zijn volop in werking geweest.
Aangekomen bij het ziekenhuis werd mijn zwak voor mensen met een verstandelijke beperking, especially met het Syndroom van Down, maar weer eens bevestigd: ik was in één klap verliefd op Kejsi. Een prachtig meisje, met hele donkere oogjes en krullende haartjes en met een heel sneu verhaal. 2 jaar lang is zij niet buiten geweest en is er weinig met haar gedaan waardoor ze, naast haar beperking, een flinke achterstand heeft opgelopen. Ze kan nog niet kruipen of lopen, omdat ze simpelweg amper beweging heeft gehad. Ook keek ze in het begin mensen niet aan, en kan ze zich moeilijk hechten, vertelde Annemarie. Mij zag ze ook niet echt staan, het leek alsof ze er niet helemaal bewust van was dat ik er ook bij was. Ze volgt daarom elke week therapie bij een centrum speciaal voor kinderen met Down wat gegeven wordt door een psycholoog. Ik heb de hele sessie erbij mogen zitten, en foto's, filmpjes en aantekeningen kunnen maken: ontzettend interessant en mooi om te zien hoe de psychologe te werk ging en nog veel leuker om te zien hoe Kejsi daarop reageerde: ondanks alles heeft ze een ontzettend sterk willetje, en kan ze goed laten merken wanneer haar iets niet zint en wanneer ze iets leuk vind.. fantastisch! Opmerkelijk was het ook, om te zien hoe mensen op straat reageren op haar. Er wordt of niet naar haar gekeken, of met een blik alsof ze iets heel aparts zien, en maar bij een enkeling verschijnt er iets van een glimlach. Als je hier ziek bent of anders door een beperking willen ze het het liefst verbergen en er vooral niet teveel aandacht aan besteden. Mensen reageren met medelijden, alsof het heel erg is, of verwensen ze zelfs. Onbegrijpelijk vind ik dat.

Teruggekomen bij het ziekenhuis konden we nog even blijven om de baby'tjes te bewonderen en vast te houden. Mijn eerste brok-in-mijn-keel-momentje is een feit. Ik liep langs die wiegjes, ieder met een informatiekaartje erboven zodat je de naam en gewicht etc. weet, en zag al die tere lichaampjes liggen, zo puur, zich nog van niets bewust, en je beseft dus dat er door hun moeders waarschijnlijk nooit meer naar hen wordt omgekeken.. Stuk voor stuk zulke mooie kindjes, die moederliefde zouden moeten voelen vanaf het allereerste begin, maar in plaats daarvan hun eerste weken opgroeien met verschillende zusters, en zich dus zo moeilijk kunnen hechten. Verschrikkelijk. Ik heb ruim een uur met een meisje die ook Kejsi heet, op mijn arm rondgelopen, pas twee daagjes oud, en nog ontzettend iel. Het trekken van haar neusje, een linkeroogje wat een enkele keer open gaat, zo'n minimondje dat gaapt.. Zó schattig en vertederend.. ik kan er werkelijk waar niet bij dat je zoiets moois afstaat. Ik vind het zo gaaf dat Annemarie dit doet met Kejsi, en was zo blij toen ze de opmerking maakte dat er misschien wel de mogelijkheid is om ook te helpen! Maandag ga ik overleggen met Vera van de gaarkeuken hoeveel dagen ik daar nodig ben, en dan hoop ik dat er tijd overblijft om Kejsi en de baby'tjes zo nu en dan te bezoeken. Annemarie als je dit leest: heel erg bedankt dat je mij er mee naartoe hebt genomen!

Vandaag bestond de dag opnieuw uit sightseeing. Allereerst heeft Koos mij laten zien waar het Stephan Center is, wat de ontmoetingsplaats is met Dennis aankomende maandag, die vanaf daar verder met mij reist naar de gaarkeuken. Daarna zijn we een markt overgelopen met allemaal etenswaar. Het leek wel alsof ik in een film beland was. Tonnen vol met olijven, fruit in alle soorten hoog opgestapeld, een kraampje met allemaal tabakswaren en van alles idioot veel. Tussendoor vind je dan kleedjes met tweedehandsspulletjes, wat 9 van de 10 keer zooi is wat wij in Nederland allang weggegooid zouden hebben. Op deze manier wel een oplader voor €0,70 gescoord, bizar haha! Ook heel grappig, is dat ze hier per product een winkeltje hebben. Zo heb je een kaaswinkeltje, een slagerij, een winkel met alleen maar vis, bonen en noten en ga zo maar door. Allemaal heel klein, maar wel weer tientallen achter elkaar. Ik heb kennis mogen maken met een Albanese delicatesse: gegrilde geitenkop. Ik zal eerlijk bekennen dat ik niet verder kwam dan er naar staren, en dat dat waarschijnlijk op dat niveau zal blijven. Doordat je allerlei kleine kraampjes en winkeltjes hebt, vaak midden op straat, met de producten vol in het zicht, is het ontzettend druk op straat maar daardoor ook heel levendig en gezellig. Zo koop je voor 100 Lekë (€0,70) een kilo olijven, terwijl je tegelijkertijd zo ongeveer met je neus in de tabak zit, en met het geluid van luid toeterende auto's als achtergrondmuziek. Dat vind je niet in Nederland.

We zijn wat gaan drinken en eten bij Taiwan, een hele leuke grote tent midden in het centrum van Tirana. Ik heb daar mijn eerste Ice Tea (Çaj Fthot) zelf in het Albanees besteld (ik was trots). Eromheen zijn straatjes vol met leuke barretjes waar studenten veel zitten, en leuke winkeltjes met soms ineens hele aparte producten. Zo verkochten ze bij een winkeltje op de hoek van een straat, hou je vast, aapjes!!! Ik zou het aan Koos moeten navragen, maar volgensmij slaakte ik een gilletje toen ik dat zag. Die arme diertjes zaten in een kooi, wat je qua grootte ongeveer kunt vergelijken met een redelijk ruime vogelkooi.. Konden hun kontjes amper keren.. Ik vond het zo zielig om te zien. Ook weer zoiets wat je in Nederland dus nooit tegen zal komen.. het mag bij ons niet eens. Misschien koop ik er wel een en breng ik hem dan naar Artis, arme schatjes.

We namen de bus terug, wat een alinea opzich verdient. Toen Koos en ik aan kwamen lopen stond de bus er al, tot de nok toe gevuld met mensen. Ik had zo'n 10 seconden nodig om te constateren dat het hem niet ging worden. Een jongen in de bus schreeuwde en seinde druk naar ons, dat we moesten springen omdat de deuren zouden gaan sluiten. "Kom maar vrouwtje" (of iets in die trant) had hij blijkbaar geroepen naar mij. Naast dat ik het niet verstond had ik al vrij snel besloten dat ik dat niet ging doen. Ik kreeg er zo'n crowdsurfen-in-de-bus gevoel bij, en daar zat ik niet echt op te wachten. Terwijl de deuren nog open waren, en er iemand anders wél nog een poging wilde wagen, sprong het stoplicht op groen, waarna de buschauffeur besloot gewoon alvast lekker weg te rijden, want ja, je zou maar weer opnieuw voor het stoplicht moeten wachten. Héérlijk lomp haha. De volgende bus was qua drukte niet veel beter, maar we vonden in ieder geval een plekje om te staan, en gelukkig ook nog bij zo'n stang waar je je aan vast kan grijpen. Koos kon al vrij snel zitten, ik had helaas minder geluk en had al vrij snel een hele dikke Albanese buurman. Hij had zijn forse billen stevig tegen de stang aangedrukt, en we stonden zo dicht tegen elkaar aan dat elke keer als de bus begon te shaken, ik op diezelfde plek naar de stang moest grijpen. Het werd daarom heel vaak een combinatie van stang/bil, wat de hele reis nog effe gemakkelijker maakte.
Zoals een aantal van jullie weten, ben ik er nog niet helemaal uit wat ik later nou echt wil worden. Er is vandaag wel weer iets van mijn lijstje afgestreept: buskaartjesverkoper. Je ov-kaart langs zo'n automaat bliepen kan hier niet, en de kaartjes worden niet bij een loket, maar in de bus zelf verkocht. Wij hadden een lange dunne mannelijke verkoper, die zich door de mensenmassa wurmde om de mensen die nieuw instapte van een kaartje te voorzien. Deze specifieke verkoper wilde ook erg graag orde houden, wat resulteerde in een hevig geschreeuw naar mensen, dat ze ofwel van de deuren vandaan moesten gaan, of niet meer in mochten stappen, wat een vrouw vervolgens wel probeerde waardoor ze tussen de deur kwam. Zo gingen de deuren bij elke halte wel 3x open en dicht omdat er dan weer iemand tussen stond, en werd er ruzie gemaakt met de buskaartjesverkoper, terwijl die arme vent er ook niet zoveel aan kon veranderen. Al met al had kreeg ik na een paar minuten al de slappe lach, wat de Albanese mensen in de bus niet echt begrepen. Can't blame them, I guess haha.

Na dat avontuur gehad te hebben, ben ik even gaan slapen want was (ik weet het, ik klink 80) doodmoe. Daarna werd de avond érg zoet. Letterlijk. Ik moest zelf voor mijn eten zorgen omdat Koos en Dinie weg waren, en omdat ik 's middags al tortellinie had gegeten besloot ik broodjes te kopen. Toen ik de broodjes en puddinkje bij de bakkerij af wilde rekenen, en de caissière merkte dat ik geen Albanees spreek, dook ze op mijn portemonnee af en haalde zelf maar even het benodigde geld eruit. Een beetje perplex liet ik het allemaal maar toe, en Koos vertelde later dat het juist heel hulpvaardig bedoelt is. Heel lief eigenlijk dus, maar ik voelde me een beetje achterlijk haha. Vervolgens op zoek gegaan naar een winkeltje waar ze vis verkopen, wat ik niet kon vinden, en na 3 rondjes te hebben gelopen, en dus ook al 3x dezelfde mensen tegengekomen te zijn, die een beetje raar gingen opkijken, besloot ik maar een crèpe te halen bij het tentje waar we de eerste avond hadden gegeten. Deze was rijk gevuld met witte chocoladesaus, ananas en kokos. Daarnaast had ik dus broodjes met hagelslag, en nog een mierzoet perzikdrankje gehaald, wat niet te drinken was totdat ik het mengde met sinaasappelsap. Ik ben al niet zo'n zoetekauw, en kwam er al snel achter dat dit een overload aan zoetigheid was. Het puddinkje staat nog in de koelkast, en het laatste stukje crèpe is in de prullenbak beland. Maar ik heb het wél allemaal zelf gefixt. Moe, voldaan, en een tikkeltje misselijk duik ik nu mijn bedje in! Excuses voor de lengte van deze blog, maar het is ook zó leuk hier! Ik wens jullie allemaal sweet dreams, ik kan morgen voor de verandering heeeeeerlijk uitslapen! (heuj)

XOXO

p.s. de foto's zijn onderweg, maar wat vertraagd, omdat het formaat te groot is om te uploaden. Dat moet ik dus even fixen! Zal ze asap erop zetten!